در توصیف بهشت

امیر المؤمنین علیه السلام فرموده است: طوبى درختى است در بهشت که ریشه آن در خانه رسول خدا صلی الله علیه و آله (در بهشت) است و هیچ مؤمنى نیست، مگر اینکه شاخه‏ اى از آن در خانه اوست و هیچ چیز به دل آن مؤمن نمى‏ گذرد مگر اینکه همان شاخه براى او آن را حاضر مى‏ آورد و اگر سوارى تیزرو در سایه آن صد سال بتازد، نمى ‏تواند از سایه‏ اش بیرون رود و اگر کلاغى از پایین آن به پرواز در آید به بالاى آن نمى ‏رسد و شکسته و پیر مى ‏شود. (امالی صدوق ص ۱۳۳)

امیر المؤمنین علیه السلام فرموده است: در بهشت درختى است که از بالاى آن جامه ‏هاى آراسته فرو مى ‏ریزد و پایین آن اسب هاى ابلقى قرار دارند که زین و لگام شده و داراى بال هستند و از آن اسب ها هیچ فضولاتی دفع نمیشود. اولیاى خدا سوار بر آن اسبها مى‏ شوند و در هر کجاى بهشت که بخواهند به پرواز در مى ‏آیند، بندگانى که در درجه پایین ‏تر قرار دارند، مى ‏گویند: پروردگارا! چه چیزى این بندگانت را به این کرامت رسانده است؟ خداى ـ جل جلاله ـ مى‏ فرماید: اینان شب ها نمى ‏خوابیدند و نماز شب مى‏ گزاردند و روزها چیزى نمى‏ خوردند و روزه داشتند و با دشمن پیکار مى‏کردند و ترسى نداشتند و صدقه مى‏ دادند و بخل نمى‏ ورزیدند. (امالى صدوق، ص ۱۷۵)

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: وارد بهشت شدم، دیدم در جبهه آن سه خط زرین با زر نه، با آب طلا نوشته شده است. سطر نخست‏ «لا اله الا اللَّه، محمد رسول اللَّه» بود.
سطر دوم چنین بود: «آنچه که پیش فرستادیم، اینجا یافتیم. آنچه در آن جهان خوردیم، سودى بود که بردیم و آنچه گذاشتیم، زیان کردیم.» سطر سوم چنین بود: «امتى گنهکار و پروردگارى بسیار بخشنده.»
و همان حضرت فرموده ‏اند: در بهشت هیچ درختى نیست مگر اینکه ساقه آن زرین است.
و فرموده ‏اند: از اهل بهشت فضولاتى دفع نمى‏شود. خوراک آنان چیزى همچون هواى معطر است. حمد و تسبیح خدا به آنان الهام مى‏ شود، همچنان که نفس کشیدن.
و فرموده ‏اند: سوگند به کسى که قران را بر محمد  صلی الله علیه و آله نازل فرموده است، همانا که بهشتیان را همواره بر حسن و زیبایى شان افزوده مى ‏شود، به همان نسبت که در دنیا روز به روز شکسته‏ تر و زشت ‏تر مى‏ شوند.
و فرموده ‏اند: پست‏ ترین منزلت بهشتیان این است که هشتاد هزار خادم دارند و نود و دو درجه، و براى آنان گنبدى از مروارید و یاقوت و زبرجد زده مى‏ شود و مساحت منزل آنان به اندازه میان جابیه (دهکده‏ اى از اطراف دمشق) و صنعاء است.
و پیامبر فرموده ‏اند: در بهشت ناگهان پرتوى آشکار مى‏ شود. بهشتیان سرها را بلند مى‏ کنند، معلوم مى‏ شود پرتو آشکار شدن دندانهاى پیشین حوریه‏ اى است که بر روى همسر خویش لبخند زده است.