یاور واقعی
در محضر سرور و مولایم امام صادق(ع) بودم که سهل بن حسن خراسانی داخل شد
بر امام سلام کرد و نشست.
سپس گفت: ای فرزند پیامبر! رحمت و رأفت از آن شماست و شما خاندان امامت هستید،
چه چیزی مانع اقدام شما برای گرفتن حکومت اسلامی می شود ، در حالی که شما همین الان از پیروان خود یکصد هزار شمشیرزن می توانی داشته باشی و آنان پیشاپیش شما شمشیر می زنند.
امام صادق(ع) به آن مرد خراسانی فرمود: خدا حقت را حفظ بکند بنشین.
سپس امام صادق(ع) به حنیفه گفت: ای حنیفه تنور را آتش بزن.
حنیفه تنور را آتش زد و تنور یکپارچه آتش شد و اطراف تنوراز شدت گرما سفید گشت.
امام صادق(ع) به آن مرد خراسانی فرمود: بلند شو و خود را به تنور بینداز.
خراسانی گفت: سرور و مولایم! مرا با آتش معذب مکن و مرا از این امر معاف بدار، خداوند تو را معاف بدارد.
امام به او فرمود: تو را از این کار معاف کردم.
در این حال هارون مکی به محضر امام صادق(ع) رسید و کفشش هم در دستش بود و بر امام سلام کرد.
امام به هارون مکی فرمود: کفشت را به زمین بینداز و برو در داخل تنور در میان آتش بنشین.
هارون مکی کفش خود را انداخت و در میان تنور نشست.
امام شروع کرد به گفتگو با آن مرد خراسانی و از اوضاع و احوال خراسان سؤال می کرد.
پس از آن به مرد خراسانی فرمود: بلند شو و نگاه بکن و ببین در تنور چه خبر است.
مرد خراسانی به تنور نگاه کرد و دید که هارون مکی چهار زانو در میان آتش نشسته است.
پس از آن هارون مکی از تنور بیرون آمد و بر ما سلام کرد و نشست.
امام به مرد خراسانی فرمود: در خراسان چند نفر مانند این فرد پیدا می شوند؟
خراسانی گفت: به خدا قسم حتی یک نفر هم مانند این فرد پیدا نمی شود.
پس از آن امام صادق(ع) فرمود: ما در زمانی که پنج نفر یاور(واقعی) نداریم دست به قیام مسلحانه نمی زنیم.
ما بهتر از دیگران وقت خروج و قیام مسلحانه را می دانیم
